ذوق و شوقی برای دستگاه تهران شور

دستگاه تهران شور یک افسانه یا یک جوک وایبری است. 

در و دیوارهای چرکمرده تهران در دهه شصت خیلی جدی‌تر از این حرفهاست که یک عده‌ای بروند ساعت 10 شب توی کوچه فوتبال بازی کنند.   

 یا مثلا جمع بشوند تا بروند کوه، دربند. دیوارهای بیرونی خانه‌ها حرف و حدیث‌های کشدار می‌طلبد و دیوارهای داخلی اتاق‌های جوانها از لاک تو خالی لاک پشتها گرفته تا پوکه‌ی زیر سیگاری و چتر منور و چفیه و پلاک و بقیه‌ی چیزهایی که به آدم هویت متناسب را می داد و می دهد. تقریبا هر کسی در آن سالها رفته‌است خدمت این یکی را خیلی بهتر درک می‌کند. جایی نیست که بتوانی مثل آدمها به جای پیشنهاد نگویی: عقیده‌ ی من  این است که دیوار را آبی رنگ کنیم. این یکی، از تمام عبارتهای آن موقع تاثیر گذارتر بوده‌است. البته وقتی فضا اینطوری است زیاد کسی با کسی دشمن نیست. آدمها اهل دورویی نیستند چون خیلی برایشان کاربرد ندارد. چون سانسور نیست. اما دهه‌ی هفتاد اوضاعش فرق دارد. طوری است که اول همه چیز باید بروی سراغ اینکه ظواهرت را هر طور شده دقیق‌تر درست کنی دیوار خانه را طوری رنگ کنی که هم توی چشم نزند و هم به نظر کاملا ساده‌ز یستی رویش موج بزند. صدا و سیما هم کلی خرج می کند تا همین صفا و سادگی را بیشتر نمایش بدهد.  

ابراهیم نبوی در شبکه من و تو - مهندس مملکت

روزنامه نگاری مثل هزارتا چیز دیگر توی ایران یک طور مهمانی سطح بالا محسوب می‌شود. روزنامه نگارم. برای خیلی از تازه دانشجوها و محصل‌ها مثل رد شدن از دره‌ی صعب العبور کافه نشینی به روشنفکری حرفه‌ای‌تر   و جدی‌تری به نام نوشتن در روزنامه است. تعداد محدودی هم برای این امر صندلی وجود دارد. انگار کنکور سراسری است.   چند وقت پیش برنامه‌ای در شبکه‌ی من و تو با حضور ابراهیم نبوی دیدم که نشسته بودند و درباره‌ی موضوعی تحلیل می‌کردند. کاری ندارم به اینکه ابراهیم نبوی خارج از چهار چوب ایرانی اسلامی حرف می‌زند. ولی نکته‌اش این بود که واقعا می‌دیدی شبکه‌‌ی من و تو حاوی روزنامه‌نگارهایی است که تین‌اجر هستند. طوری متعصب و بی‌سواد رفتار می‌کنند که آدم خنده‌اش می‌گیرد. بستر روزنامه‌نگاری به نظرشان همان دوره‌های خبرنگاری ایسنا است که لابد روی لیسانس و گاهی  فوق لیسانسشان می‌کشند تا به نظر خبرنگار بیایند. حرفهای ابراهیم نبوی درباره جمعیت شاید باعث شود دیگر او را به شبکه‌ی من و تو دعوت نکنند. چون به هر صورت موید خیلی چیزها نبود. کجای ایران افسرده به معنی اروپایی‌اش است. چیزی که ابراهیم نبوی طبق آمار گفت اروپا بیشترین آمار افسردگی را دارد. خوب ایرانی‌ها و مخصوصا خیلی از دوستان هنرمند برای رهایی از افسردگی همیشه دارند از شور جنسی استفاده‌ی کامل را می‌برند. ولی به طور کلی دلیل مشخصی برای بیشتر بودن نوع افسردگی در جامعه ندارم. حتی خیلی از این بی قانونی و بی شکلی اجتماعی باعث شده هر کسی آزادیهای اجتماعی‌اش را بیشتر از خیلی جاهای دیگر دنیا داشته باشد. منظور شنا کردن توی استخر مختلط نیست. به شخصه روزنامه نگارهای چپ حتی همان کافه‌ای- کاغذی‌اش را بیشتر دوست دارم. حداقل سر و صدا دارند که آدم می‌فهمد یکی آمده و پیش دوست دخترهاش دارد نمایش اجرا می‌کند. دخترک هم اصولا از تماشای این قهرمان لذت می‌برد.

2- دیگر کسی نمی‌‌گوید مهندس مملکت. بیشتر می‌گویند عکاس مملکت یا خبرنگار مملکت. مهندس مملکت که در مقایسه با یک کارگر معمولی باید مودب‌تر و فهمیده‌تر و در مجموع مسئول‌تر باشد یک چند صباحی است از بین رفته است. باران دقیقا ساعت 9 صبح زمانی که من دیر می‌روم سرکار زیاد می‌شود و مهندس مملکت فکر می‌کند که یک خرافاتی به این قضیه مربوط است. اینکه باران دیر می‌آید، تنبیهی برای کسانی است که خواب می‌مانند و تازه ساعت هشت و چهل و پنج دقیقه بیدار می‌شوند و روح لامذهب شان در بدن کوفته از دیشب قرار می‌گیرد. همه چیز یادشان می آید. خبری از سر و صدای همسایه نیست. یکی از همسایه‌ها  هر پنچ دقیقه یکبار با ماشین از در قدیمی آپارتمان عبور می‌کند. این مراسم باعث می‌شود او اول درب کوچک را محکم ببندد یا باز کند. بعد نوبت درب بزرگ غیر اتوماتیک می‌رسد. کلا همیشه برافروخته، روانی و در عین حال مودب است. شاید این حرکت نمادین اعتراضی در چهار چوبهای دموکراتیک و به عدم تفاهم بقیه‌ی خانه‌ها برای نصب درب اتوماتیک است. یک شتر سرگردان و کینه توز است که به همین زودی در این گیر و دار  درگیری‌های فراوان تهرانی‌ها، به زانو در می‌آید و بعد آخرین نیزه او را نیز از پا در خواهد آورد. 

باران ترش روی معماری تهران

بارانی که خاطره نداشته باشد، لعنت عمر نمی‌ارزد. همه جایش سوراخ است. توی تهران همه نگران ابتدای باران هستند. اول باران ترش روست و خاطر کسی نیست که آمده است. همینطوری به ضرب و زور فراوان دارد می‌ریزد پایین و اسیدی است. باران یک جور ماراتن اهل معرفت برای خوش یمنی آغاز سال است.  

چطور است که این همشهری داستان یک داستانی را از آخرش نمی‌گذارد. یعنی زندگی ما هم همینطوری است، ها. اصلا نمی‌شد از آخر بخشی پخته و بالغ را زندگی می‌کردیم بعد می‌گفتند به جای 120 سال عمر بشر هفده روز است یا مثلا سه سال است. بین 61 تا 64 سالگی برای یکی مقرر شده. برای یکی دیگر 17 روز مانده تا زمانی که تصادف می‌کند و بر اثر خونریزی تاخیری طحال زیر دوش آب یک پانسیون چسکی و غم گرفته حوالی میدان امام حسین می‌میرد. 

دلم برای ابوالفضل  پور عرب و صدای دم کشیده‌اش تنگ شده. بعدا که معتاد‌تر شد انگار همان صدای دم کشیده را بهش رنگ روغن هم زده باشند و غیر قابل خوراکی شده باشد. 

همان زمانی که حسین  امانت بیست  و چهار ساله در یک مسابقه‌ی معماری، برج آزادی تهران  را به عنوان نماد این شهر ساخت با خودم گفتم باید یک وقتی به دنیا بیایم که حسین امانت زنده باشد و از همین هوای دود آلود به شکل مشترک تنفس کرده باشیم تا به درستی بفهمم که روزی توی همین ایران خودمان آدمهای مستقل و با حرارتی بوده‌اند که الان در بهترین حالت چاله‌های بزرگ پروژه‌هایی را می‌کنند که مثل پروژه‌ی نزدیک متروی حقانی هنوز تا هنوز باید کسی این چاله را پر کند. همینطوری است که درک درستی از نگهداری بناهایی که آیکون معماری تهران هستند وجود ندارد. این همه آدم همه روزه از جلوی یک سر در حیرت انگیز، مثل زامبی ها رد می شوند و خبر ندارند این سر در اداره برق(میدان شهدا ) را چه کسی ساخته، برا ی چی ساخته و چه چیزی را دارد نشان می دهد. خیلی که زامبی نباشند قیمت استخر و دیگر سالنهای ورزشی مجموعه ی ادراه برق را بهتر از این می دانند که سردرش چه چیزی دارد می گوید.   روبروی همین سر در، یک مکان مذهبی ساخته است به نام مسجد خیر، که به نظر یک اسم خنک و بی مزه و عمومی برای نیکوکاری است. مثل این که توی جنگ بعضی ها را که دفن می کردند، شهید گمنام اسم گذاشتند. یک نکته ی جالب برایم وقتی رزومه ی کارهای استاد حسین امانت را می دیدم این بود که علاوه بر آیکون تهران، ایشان بنای یادبود هولوکاست را نیز در بلاد کانادا ساخته و پرداخته اند. 

یکی از آرزوهای کاری‌ام این است که شرکت رقیبم یک جور شرکت مادر تخصصی باشد. انگار برای پارک کردن ماشینت جا به اندازه کافی داری. تا می توانی شلنگ و تخته می‌اندازی و از این فحش تخصصی به وفور یاد می‌کنی تا طرف استعفاء کند. 

- تدبیر و امید دارید؟ 

:  یه نسخه 100 روزه رایگان هست 

- بعدش چی؟ هزینه اش چقدره؟ کار می‌کنه؟ 

: والا هنوز قیمت گذاری نشده. کار کردنش هم با خداست. اینجاش نوشته contact the vendor 

بهترین سایتها و وبلاگهای مدیریتی

اول کمی درباره‌ی تفاوت وبلاگ وسایت باید بگویم. وبلاگ لزوما این نیست که محتوایی روی ساب دامین یک سرویس دهنده‌ی بلاگی ایجاد شده باشد را بلاگ بگوییم. مثلا یک پزشک با توجه به روش و نوع محتوایی که تولید می‌کند یک بلاگ یا به قول بعضی دیگر یک ابر بلاگ است. اما ماجرای اینکه از دید بنده خیلی از بلاگها برتریهای عمده‌ای نسبت به خیلی از سایتها دارند.   برتری عمده‌شان هم این است که رویه‌ی مخصوص به خودشان را تعقیب می‌کنند. محتوای خودشان را تهیه می‌کنند و دغدغه‌های خودشان را دارند. در صورتی که بسیاری از سایتهای ایرانی که حتی مجله‌ی خبری و یا سایت خبری هستند، در همان حوزه‌‌هایی که کار می‌کنند، اهل کپی کردن و چسباندن مطالب هستند. بیشتر دنبال سرگرمی و تبلیغ گرفتن و برند سازی به روشهای غیر قانونی وغیر اخلاقی هستند که نمی‌دانم چرا مسئولین رسیدگی نمی‌کنند. حال آن دسته که خودشان را پرتال خبری می‌نامند وضعیت بدتری هم دارند. اما یک نوع از وبلاگ نویسی که روزمره نویسی و خاطرات نویسی است، عمدتا سعی می‌کنند بیرون از آنچه برایشان پیش می آید و یا وقایع برایشان تفسیر می‌شوند، قلم بزنند. این دسته از یک زمانی که بلاگفا با مدیریت برادر شیرازی تصمیم به ناهنجاری گرفت به سرویس بلاگر – blogger – و یا دیگر سرویس آن یعنی ورد پرس مهاجرت کردند و بلافاصله به مدت تقریبا 14-15 سال است که فیلتر هستند و بخش بزرگی از وبلاگ نویسان را از امکانات خوب وبلاگ نویسی به این صورت محروم کرده اند.

وبلاگهای مدیریتی 

تجربه‌ی شخصی خودم از بلاگهای مدیریتی را با بلاگ حامد قدوسی – یک لیوان چای داغ- شروع کردم که محور اصلی حرفهایش طبعا مربوط به رشته‌اش یعنی اقتصاد و MBA  بود. البته بحثهای حاشیه‌ای مطرح شده در این بلاگ با توجه به بستر مطالعاتی قوی‌ای که حامد قدوسی داشته است، محدود به همینها نیست و شما می‌توانید بحثهای عمومی مدیریت، بحثهای جامعه شناسی، یادداشتهایی از روزمره و مهاجرت و خیلی بحثهای دیگر بلاگی را نیز در آن پیدا کنید. یکی از آفتهای بلاگ خوانی، برای خیلی از افراد مرور نکردن آرشیو بلاگهای قوی است. خودم یادم هست که روزهای اولی که با بلاگ حامد آشنا شدم برنامه‌ی خواندن کامل آرشیوش را داشتم که تا حدود زیادی و به دلیل long holiday  ای که آن روزها در پیش داشتم موفق شدم، بخوانمش. 

یکی دیگر از بلاگهایی که آن روزها و همین حالا هم می‌‌خوانم وبلاگ گزاره‌ها ست که بعدا دامین خودش را هم پیدا کرد. بلاگ گزاره‌ها کار علی نعمتی شهاب از آنهایی است که یکی از اصول اساسی وبلاگ نویسی را رعایت کرده است: این وبلاگ به طور منظم به روز می‌شود. بخشهایی حاوی نکته‌‌های عمومی مدیریت، به صورت ترجمه‌‌ی متون درست و حسابی، از جمله طعم‌هایی هستند که می‌توانید از این بلاگ خوب، بگیرید. از دیگر بخشهای مهم این وبلاگ لینکهای هفته است که با وقت گذاشتن فراوان سعی شده است با دسته بندی در زمینه‌های مدیریت و آی تی، سلامت حرفه‌ای کسب و کار و غیره از مجموعه‌ی زیادی از بلاگهای مدیریتی، دسته بندی می‌شود و در اختیار علاقه‌مندان قرار می‌گیرد. برخی مقالات دنباله‌ دار در این بلاگ هم برای همه‌ی آنهایی که در زمینه‌های عمومی مدیریت و مشاوره‌ی مدیریت فعال هستند کاربرد دارد. به عنوان نمونه می‌توان مقالات دنباله‌داری در زمینه‌ی نحوه‌ی رزومه نویسی و شرکت در آزمونها و  مصاحبه‌های استخدامی، را در این بلاگ مشاهده نمود. 

یکی دیگر از بلاگهای مدیریتی در زمینه‌ی منابع انسانی، یادداشتهای یک صنایعی است که کار شهرام کریمی است. ایشان کم گوی و گزیده گوی می‌نویسند. بیشتر هم از تجربیات  مدیریتی خودشان در همین حوزه‌ی منابع انسانی قلم زده‌اند. 

یک وبلاگ مدیریتی است که به صورت تخصصی مباحث کنترل پروژه‌ای را هدف گرفته است. نادر خرمی راد وبلاگی در همه‌ی زمینه‌های مربوط به کنترل پروژه‌های ساخت، دارد. 

یک وبلاگ مدیریتی خوب که می‌توانید با خواندن آن مباحث عمده‌ای از پرسنال برندینگ را از فاصله‌ی نزدیکتری مشاهده کنید، وبلاگ  the coach یا مربی است که کار امیر مهرانی است. در این زمینه می توانید از سایتهای توصیه گری و عمومی مدیریتی ایرانی مثل بیزنس ترند  نیز استفاده فرمایید. 

بلاگهای اقتصادی‌ها  علاوه بر حامد قدوسی شامل مواردی است که قبل‌ترها خیلی با حوصله و فراغت  در موضوعات روز اقتصاد و البته دیگر مباحث مربوط به آن می‌نوشتند ولی الان دیگر به آن صورت به روز نمی‌شوند ولی آرشیو قابلی دارند. حجت قندی - اقتصادانه- با خاکریز اقتصاد کار پویان مشایخ، صادق الحسینی، دوستدار سقراط   علی دادپی و ...   افرادی هستند که خودشان تحصیلات کاملی در حوزه‌ی اقتصاد دارند و این بلاگهای دوست داشتنی را سالها به روز می‌کرده‌اند. الان شاید بیشتر اقتصادی ها ی آن جمع توی سایت اقتصاد آنلاین مقاله می نویسند یا اصلا نمی نویسند. 

یکی از سایتهای خوب در زمینه‌های کسب و کاری می‌تواند سایت مجتبی لشکر بلوکی باشد. مجتبی از قدیمی های مدیریت و برنامه ریزی استراتژیک است که این روزها در سایت شخصی خودش هم می نویسد. 

بعضی از وبلاگ نویسهای قدیمی رفته اند و درحوزه ی خاصی سایت راه انداخته اند و به طور عمده همان سایت یا سایتها را تعقیب می کنند. مثلا - مدیر رسانه - رضا قربانی - الان سایت way2pay  - راه پرداخت - را در حوزه ی فناوری اطلاعات در بانکداری به روز رسانی می کند. 

روز نوشتهای بهساد  همانطور که از اسمش پیداست با قلمی ساده تر ولی به روزشونده است. وقایع اتفاقیه ی  آن را حتما تعقیب نمایید. 

یک زمانی احسان اردستانی هم توی ویترین افکار من می نوشت که حالا دیگر نمی نویسد. احسان در آخرین وادی های نوشتن، مشغول تعقیب مباحث مهندسی مالی بوده است. 

پرویز درگی هم در زمینه ی بازاریابی اهل حوصله است و یک بلاگ روزنوشت در همین زمینه دارد. 

اما دنیای وبلاگهای مدیریتی ایرانی به همینها محدود نیست. نسل کنونی مدیریتی ها که در بیزنس اسکولهای داخلی درس می خوانند کمتر اهل نوشتن و بیشتر اهل پیاده سازی ایده به شکل سایت هستند مثلا سایت انجام میدم را به عنوان نمونه ملاحظه فرمایید. 

فایده ی وبلاگ نویسی در حوزه ی مدیریت شاید یک روزی برند سازی برای افرادی بود که به عنوان مشاور حوزه های مدیریتی در سازمانها و یا بنگاه های خصوصی فعالیت می کردند. اما امروزه دغدغه ی داشتن کسب و کار الکترونیک و کم مخاطب شدن وبلاگها دو طرف یک الاکلنگ، به ظاهر مخرب در حوزه ی وبلاگ نویسی مدیریتی - کسب و کاری محسوب می شوند. 

اما خارجی ها  هم مثل مشاورهای مدیریت داخلی خیلی بیشتر اهل وبلاگ نوشتن در حوزه ها ی مدیریتی هستند.  به عنوان مثال گر ی بکر که یک سالی نوبل اقتصاد برده بود بلاگی در حوزه ی اقتصاد دارد. ولی بیشتر سایتهایی که من دیده ام به شکل های عمومی تر مدیریتی مقاله و مطلب می نویسند. مثلا سایتbusiness insider    یکی از حرفه ای های حوزه های کسب و کار به شکل عمومی است که به نوعی رویکرد بیزنسی آن به نسبت بخشهای سیاسی و اجتماعی اش پر رنگ تر است. بدین ترتیب اگر به دنیای اطراف نگاه بیزنسی در سطوح کلان دارید در تعقیب این طور سایتی، تردید به خرج ندهید. 

پ.ن: بدیهی است که بخشی از دوستان وبلاگ نویس و یا سایتهای مدیریتی را در اینجا از قلم انداخته ام که دوست می دارم اطلاع رسانی بفرمایید. 

پرچم پارک طالقانی- آب و آتش چقدر از ما فاصله دارد؟

امروز یکهو به ذهنم رسید بدانم فاصله پرچم پارک طالقانی- آب و آتش  که بلندترین پایه پرچم ایران با 150 متر ارتفاع و 250 تن وزن فولاد sd52 است، تا همینجایی که کار می کنیم چقدر است. کلی تخمین و حرفها رد و بدل شد   و دست آخر دقیق ترین جواب از گوگل مپ با استفاده از measure distance حدود 1.7 کیلومتر به دست آمد  

اندازه گیری فاصله به صورت سر دستی و بدون اینکه تا محل سوژه برویم  به روش پارالاکس معروف است. بیشترین کاربرد آن برای من از زمانی بود که نجوم کار می کردم. همان داستان تشابه مثلثها و میزان جابجایی جسم در تصویر زمینه اش بر اساس اینکه فاصله بین دو محل مشاهده- در اینجا و به صورت سر دستی، فاصله ی بین چشمهای یک انسان معمولی- روش اندازه گیری فاصله ها را تشکیل می دهد که می توانید در لینک زیر ببینید:

روش اندازه گیری فاصله پارالاکس یا اختلاف منظر 

ساده ترین توضیح برای روش پارالاکس به شکل  دستی می تواند اینطوری باشد. یک مثلث داریم که فاصله بین دو چشم قاعده  و طول دست ارتفاع آن است. نسبت این  دو عدد به طور تقریبی  10 می باشد. مثلث بزرگتر فاصله تا جسم به عنوان ارتفاع مثلث و میزان جابجایی جسم در پس زمینه قاعده ی مثلث بزرگ را تشکیل می دهد. کلید اندازه گیری فاصله نیز تخمین شما از میزان جابجایی جسم در پس زمینه است که به خلاقیت و استدلالها و تقریبهای منطقی شما وابسته است. 

. اما نکته ی مهم این بود که با یک جستجوی اولیه نشد عکسی از بنای ساخته شده ی پایه پرچم پیداکنم. حتی برای این پرچم پارک طالقانی که خیلی نزدیک پل بین پارک طالقانی و پارک آب و آتش است، هیچ صفحه ی ویکی پدیایی نوشته نشده است. باشد که مدیرهای دولتی به این مسایل - ویکی نویسی- توجه اساسی تری بنمایند. 

بزرگترین برج پرچم ایران در ارتفاع210متری

خود پرچم 1000 متر مربع مساحت دارد مثلا 20 در 50 متر ابعاد آن باید باشد. البته بالایش تجهیزات هواشناسی و تصویر برداری نصب شده است که در اتاقک پایین پایه ی پرچم کنترل می شود. 

حمل قطعات سنگین پروژه پرچم تهران (پارک طالقانی )توسط کمرشکن 7 محور

نوک پرچم در شرایط جوی باد و طوفان می تواند  تا 7.2 متر جابجا بشود.  ولی هنوز نفهمیده ام پرچم، در چه صورتی می تواند یک جاذبه ی گردشگری جدی باشد. هزینه های انجام این پروژه تا به حال مخفی نگاه داشته شده است. 

پ.ن: اگر تشریف بردید پای پرچم پارک طالقانی و یا وقتی روی پل مدرس از پارک آب و آتش، گم شدید و سر از پای پرچم پارک طاقانی در آوردید حتما عکس بگیرید و برای ما بفرستید.