یک دورهای بود که به طور جدی رشتهام یعنی مکانیک را تعقیب میکردم. یکی بود که اسمش وحید بود. یادم هست یک شب وانتش را برداشته بود آورده بود برویم بیرون. جای خاصی نرفتیم فقط یادم هست موقعی که داشت مرا میرساند بختش را لو داد.
0- باورش سخت است ولی هنوز در سازمانهای بزرگ هستند کارمندهای خانومی که با شلوار ورزشی آدیداس مشکی می روند سرکار و اینقدر کول و اسپرت هستند ولی سلام و علیک ساده با افراد را بلد نیستند. خشونت، بی هویتی و کم امتیازی نزد جنس مخالف باعث چنین بازیهایی با چنین فرم ورزشی و شادی شده است. جنس مخالفی که اگر همانند او برخورد کند، طرف نابود خواهد شد.
1- امروز سنگین بیدار شدم. مقادیر متنابعی مرخصی هست که باید قبل از سال بسوزانم ولی نمیدانم این ماموریت غیر ممکن را چطور به سرانجام برسانم. به هر که میرسم ازش میپرسم مرخصیهایش را چه کار میکند؟ یک عده به طور مشخص مسافرت خارجی میروند. عدهای دیگر فقط همین جاهای توی ایران را میگردند. در این عده زرنگترهاشان به جای رفتن به شمال در ایام شلوغ آخر سال، سعی میکنند بروند کردستان را بگردند. عدهای هم هستند که اصلا جوان نیستند و میروند کیش را میگردند. یک روش کارمند کارمندی و فسیلی، دیر بیدار شدن و کم خوردن و همیشه خوردن از مرخصیها توی صبح گاه است. این روش را هم کمی امتحان میکنم. سر و صدای ملتی که دارند میروند سرکار اجازهی خوابیدن نمیدهد. به علاوه صبح انگار تخت خواب منجنیقی است که آدم را پرت میکند بیرون. نمیشود خوابید اگر به زور بخوابم باید یازده صبح بیدار شوم و کل روزم تباه باشم. بعد از همهی این علتها، علت العللی به نام مدیریت ماهیانهی اداری شرکت، ممکن است برای ماه جدید قانون بگذارد که نمیشود بیشتر از سه روز از ترافیک سر صبح فرار کرد و در بستر ماند. جواب نمیدهد.
2- امروز فهمیدم پسری که معلمش سر کلاس سوال میپرسد: چرا در شمال کشور مردم بام خانههای خود را شیب دار میسازند ترک تحصیل کرده است. درس اول این اتفاق به وضوح شاید این باشد: استفاده از رسانه و مسخره بازیهای ناشایست میتواند اثر وحشتناکی در سرنوشت افراد داشته باشد. از داستان زهرا امیر ابراهیمی بگیر تا همین جمشید مشایخی خودمان که گاهی دربارهاش بی انصافی کردهایم. به هر صورت اول از همه برای خودم کار سختی است تا مطلب را دریابم.
3- کار اپراتوری آن هم اپراتوری خاص در ایران پول ساز است. شما تصور کنید کسی که فقط با دستگاه، سنگ کلیه میشکند. همین مهارت سنگ شکستناش از دکتری یا تکنیسینیاش پر رنگتر است. دکترایمان را برای بستن دهان مردم داریم. وقتی کار اپراتوری برای جامعهای پر رنگ میشود که رسانهها به طور ویژه تلویزیون آن، ان ماجرا را درآورده باشند و چیزی به نام مفاهیم حتی پایهایترینشان هم نتواند کمکی به خوشی و ناخوشی جماعتی بکند. برای همین مدیریت، علوم انسانی، مفاهیم تحقیق و توسعهای در علوم و مهندسی همهاش جای خود را به – بنکداری- میدهد. هرچقدر بیشتر پول دارید و یا هر چقدر بیشتر –مال- دارید و یا میتوانید –واسطهی داد و ستد مال- دیگران بشوید موفقتر و ظاهرا خوش بختترید. یکی از مهمترین حفرهها هم نبودن قانون کپی رایت به معنی واقعی آن در ایران است. اینطوری هر سیب زمینی فروشی موفقتر از ایده پردازی در زمینهی سیب زمینی است.
هر ایرانی یک شهرزاد قصه گو است، در جایی فعالیتی می کند تا یک شب دیگر نیز برای یک شب دیگر قصه بگوید، سازمان، اداره و پروژه داشته باشد، تا از بین نرود. این شهر زادهای درون، می توانند ما را برای زندگی کردن توی سازمانهای ایرانی نجات کامل دهند.
س: برای سلامتی کلیه ی سازمانها و اداره های بوق، چه باید کرد؟
ج: ایجاد سازمانها و اداره ها و پروژه های دور همی بیشتر
شبیه این یادداشتها را شاید بارها برای خودتان نوشته اید و حداقل پانزده سال است که همین طوری است. به سادگی نماینده های مردم، عرض کردم همین مردم، از خانم چرخنده و خانم زهرایی تقدیر و تشکر می کنند. برای همین وقت کافی برای دیگر گلایه های اینطوری شما ندارند:
1. کار متاسفانه حرفه ای نیست. سطح کار بسیار پایین است. در یک کلام کار به لحاظ قابلیتی که دارد برایم بسیار انگیزنده است. اما به صورت فعلی بسیار خسته کننده است. اول که با من صحبت شد از یک توجه خاص به مساله ی بوق و نیز از حرفه ای بودن کار صحبت شد. اما در ادامه پراکنده کاری امان مرا برید. چرا که بسیار مناسبتی کار کردیم. یک مقاله برای بوق اول ، یک طرح برای بوق دوم، تدوین چارچوب عوامل ارتقای کیفیت آموزش بوق. نمی دانم اینها کجار رفتند.
2. تعدیل در نیروها انجام نشود. اگر همچین برنامه ای در دست است من در هر صورتی نمی مانم. ( یک دلیل فنی دارم و آن هم این است که مرکز نیرو نیاز دارد نیرو زیاد ندارد. فقط باید برنامه های مدونی و البته پایداری طرح و آنها را به کار گرفت، به لحاظ احساسی، اداره ی بوق، جوانی اینها را گرفته و متاسفانه آنها را در ساختار خود منجمد کرده است، من جوانم و به به گزینه های بیشتری می توانم فکر کنم)
3. نمی خواهم تحمیلی باشم.
مسایل اداره بوق از نظر من:
1. نداشتن نیروی متخصص کافی
2. نداشتن استراتژی مناسب برای چگونگی جایابی نیروها و تعریف نقش ها برای افراد موجود.
3. عدم اقتدار مرکز در سازمان( مرکز باید در سطوح بالاتر اما با آرامی و پایداری کارهای برجسته انجام دهدو تا به نتیجه نرسیدن تبلیغاتی صورت نگیرد. بطور مثال همایش بوق، مرحله برنامه ریزی به لحاظ انرژی باید حد اقل 60% نیروی کل فرایند را به خود اختصاص دهد، برای تبلیغات باید کارها را در افق بلند مدت تری ملاحظه کرد، تبلیغات بدون محتوا مانند چوب های گنده و پوکیده است، در لحضه ای سریع آتش می گیرد سریعا هم خاموش می شود)
4. اهداف به خوبی مشخص نیست. ( توپی را که با زحمت جلو می اندازیم و انرژی صرف می کنیم، باز به عقب بر می گردانیم)
5. اداره بوق، به اقدام های استراتژیک بپردازد. آموزش امروزه در همه شرکتهای پیشرو پاسخ دهنده به استراتژی نیست بلکه شریک استراتژیک است. ( اداره بوق باید نقشه دانشی کامل و جامعی از دارایی های دانشی سازمان داشته باشد)
6. سیاستهای جدب دانش در سازمان را باید مرکز آموزش اداره بوق مدیریت کند. چرا در صورتی که مورد قبلی را به درستی انجام دهد بهترین جایگاه باری تصمیم گیری در این مورد مدیریت اداره بوق است.
7. مهارت در طراحی دوه های بیسکویتی، ( سریعا طراحی شده برای پاسخگویی به نیاز مطرح شده جدید، فاصله گرفتن از طراحی دوره ای شبه پداگوژی در سازمان)
8. اولویت دادن به پروش تفکر و عقلانیت در آموزش سازمان بوق، بخصوص مدیران
9. ادغام رویکردها در داخل مدیریت اداره بوق و در داخل تک تک گروهها. برخی مشکلات در جایی از اداره بوق ودر شغلی خاص تعریف شده است اما تخصص برای تصمیم گیری در این زمینه در اختیار انها نیست. با اینها چه کار باید کرد( بطور مثال می توان با صادر کردن یک دستور مساله را حل کرد اما تا چه میزان آن دستور مبتنی بر واقعیت است و می تواند مثمر ثمر باشد جای سوال است.
10. شناخت سازمان بوق به لحاظ دارایی های موجود. پیدا کردن شریک استراتژیک خارجی و داخلی برای ایجاد و بسط همکاری ها
11. با دویدن نمی توان کار جذاب و چشم گیری انجام داد حتی عجله باعث به هرز رفتن کلیه امکانات و نیروهای صرف شده در مراحل قبلی می شود. رهبر یک مجموعه اگر در رفتارش عجله و شتاب نشان دهد این به دیگران هم منتقل می شود.
12. هر کارشناس باید از حالت یک ابزار شناس در آمده و به صورت یک آدم خبره ی مفهومی در محدوده مورد طراحی اش قرار بگیرد. چرا که طراحی و ابزار را محتوا توجیه می کند.
13. در نظر گرفتن مخاطب به عنوان یک کل واحد.
14. بودجه
ای برق اگر به گوشه آن بام بگذری | آن جا که باد زهره ندارد خبر بری | |
ای مرغ اگر پری به سر کوی آن صنم | پیغام دوستان برسانی بدان پری | |
آن مشتری خصال گر از ما حکایتی | پرسد جواب ده که به جانند مشتری | |
گو تشنگان بادیه را جان به لب رسید | تو خفته در کجاوه به خواب خوش اندری | |
ای ماه روی حاضر غایب که پیش دل | یک روز نگذرد که تو صد بار نگذری | |
دانی چه میرود به سر ما ز دست تو | تا خود به پای خویش بیایی و بنگری | |
بازآی کز صبوری و دوری بسوختیم | ای غایب از نظر که به معنی برابری | |
یا دل به ما دهی چو دل ما به دست توست | یا مهر خویشتن ز دل ما به دربری | |
تا خود برون پرده حکایت کجا رسد | چون از درون پرده چنین پرده میدری | |
سعدی تو کیستی که دم دوستی زنی | دعوی بندگی کن و اقرار چاکری |
توی شرکت ما اگر کسی عوض شود مثل عوض شدن چراغ راهنمایی است. یعنی باید ببینی و بعد بفهمی فلانی فلان جا شروع به کار کرده است. هیچ معرفی و تلاشی در بین نیست. به نوعی نشان از این دارد که کسی غریبه نیست. البته پروسهی آشنا سازی هم معلوم است ولی از نوع کتابیاش نیست که در شرکتهای دیگر تجربه کردم هر کسی باید تمام مراحل تلفن زدن و استفاده از اتوماسیون را به روش آمریکاییاش آموزش میدید. مدیر عامل عزیز ما هم دوست داشتند همه را به اسم کوچک صدا کنند. ولی صبر و حوصله لازم بود تا بعد از این آموزشهای مقدماتی مثل نوشیدن یک لیوان آب اضافی یا چایی قبل از ناهار، وقتی گرسنهاید، فقط آدم را یک مرحله عقب میانداخت. یک موضوع دیگر، که مازندرانیها به آن –باغ دایی جان رو دیدی؟ - به حساب میآید. در یک رسم قدیمی اگر مهمانی پر خسارت را در یک وعدهی غذایی دریافت میکنید باید قبل از وعدهی غذایی او را به سمت باغ میوه و معمولا مرکبات که در قدیم ارزان و حتی بی قیمت بودند میبردند. مهمان بیچاره همانجا اینقدر میخورد و با مایملک دایی آشنا میشد که free space خالی برای رسیدن به آن بوقلمون جادویی و برشتهی سر سفره که احیانا با رب انار تزیین و تلطیف شده بود، نداشت. به همین دلیل بسیاری از این نوع آشناسازیهای تو توذوقی، میتواند اثر مخربی در جذب یک نیروی جدید داشته باشد اصولا شرکتهایی که اهل آفتابه و لگن بیخودی نیستند، از خیر چنین مراحل پیچیده و وقت گیری میگذرند. در برخی از شرکتها، من بسیاری از نرم افزاری ها را میدانم- مثل همکاران سیستم، دورهی مهمانی و آموزش بسته به خواستهی کارمند جدید، به پایان میرسد. دورهی کار آموزی در شرکتها در بسیاری از موارد فقط به درد سفت شدن روالهای شرکتهای تازه تاسیس و تعویق حقوق دادن جدی در اینطور فضاها وجود دارد. در بیشتر مواردی که شرکتهای ایرانی دارند، آموزش واقعی یک امری غیر واقعی و حتی خطرناک است. چرا که اغلب به دلیل زود بازده بودن با آدمی نصفه و نیمه و خودآموز شروع میکنند. شرکتی که یک کارمند خود آموز جذب میکند، باخبر است که این کارمند بنابه هر دلیلی از طوفان رسته است و توانایی لازم برای پیش بردن امور را دارد. اصولا آموزش در ایران دچار معضلی است که همیشه خروجیهایش تربیت آدمهای متوسط، رند و بسیار موقعیت سنج است. چنین آموزشی میطلبد، مدیریت منابع انسانی یکی از پر ریسکترین بخشهای مدیریت باشد.