مواظب خودت باش رفیق

حتما گوشه‌ای از دنیا نویسنده‌ها و کلا هنرمندهای زیادی- لبه‌ی آسیب پذیر جماعت- آدمهای نازک‌تر از گلی که شکسته‌اند و خارشان مانده است، هستند و ما احوالاتشان را ندیده‌ایم. گاهی به همین سادگی از کنارشان عبور نکنیم. 

این اصلا به این معنی نیست که خودم را هنرمند می‌دانم یا بزرگتر از خیلی‌ها و یا نصیحت‌های پدر بزرگها جلوی چشمم  باشد. ولی همیشه به جز اهداف شخصی که به خود اشخاص مربوط است مثل جفت یابی، شهرت و گاهی خیلی خیلی کم از پول. چیزی که زندگی روی  این سیاره را هنوز ارزشمند می‌دارد هنر است. هنر کشف ذکاوتمندانه‌ی معنای ناب از بین هرج و مرج، دروغ و جهان سوم بازی‌هایی که محصول خودمان است. خودمان که در یک متری انتهای این ماجرا قرار داریم. رفیق! خودمان که برای سلام و علیکمان احترام کافی نگه نداشته‌ایم. دور ریختن سنتها همیشه یک جور جایگزین خوب می‌خواهد. والا می‌شود همان نهی از منکری که دائم توی گوشمان هست و باهاش مخالفیم و همانطوری هم هستیم. رفیق! بزن روی سینه‌ی بغل دستی‌ات تا نفس بکشد. تا مبهوت هیچ چیزی جز منظره‌ی زیبای آدمها، زیبایی از ورای روشنفکری فکر کردن و بورژوایی زندگی کردن، نشود. همین بالاخره باید خود را در بین جماعتی بیمه کرد و همین قانون‌های – بالاخره- آدم عافیت زیست روشن فکر را یک جور کلاژ ناقصی از حب و بغضها خواهد نمود. همین یقه‌های بی‌تفاوت آدمها ازبس که گرفته‌ایم و می‌گیریم ما را می‌برد به جایی که قانون‌های جدیدمان، مثل – درباره‌ی دیگران قضاوت نکنیم- روی سطح لغزنده‌ای با انگشت زدن روی غبار نوشته شده که اصلا هدفش از اصل افتاده است. فرعش مانده که من به دیگری چه کار دارم. نفی جمعی و کلی خیلی فرق دارد با نفی عوام زدگی و انتخاب فردیتهایی که قرار است با چسبی به هم متصل شود. همین بالاخره‌هایی که من و شما را بیمه می‌کند تا سر همین اولین پیچ دنیای هنر به درد می‌‌خورد نه دورتر از آن. رفیق! تحمل می‌کنیم. یعنی مقاومت می‌کنیم مقابل هر چیزی که بویش، طعمش و رنگ و شیره‌اش با هنر فاصله‌های زیادی دارد. هدفهای شخصی که بالاتر هم گفتم فی البداهه بد نیست ولی وقتی تمامش این شد، می‌شویم  تمام همان جماعت عوامی که همیشه باهاشان مشکل داریم. رفیق! من خودم را باشم مثل یک بطری یک و نیم لیتری هوا، فقط برای عمق محدودی به آدم اجازه‌ی شنا کردن در عمق را خواهد داد. رفیق مواظب خودت باش.