آیا شرکت جای حرفهای خاله زنکی است؟

همکار عزیز ما گفت: دختر خوشگله، بالاخره شوهر پیدا کرد.

آن یکی گفت: خدا رو شکر.

همکار عزیزما گفت: خدا رو شکر چی؟ الان شده یک عروس جدی که باشاه هم فالوده نمی‌خوره. - باشه ولی در عوضش دیگه کاری به کار کسی نداره. - نه بابا. هر دقیقه داره با تلفن هی عزیزم عزیزم میگه. میگم محمد طاها تو که قدت بلنده بیا این زونکنهای بالای کمد رو بده به ما می‌گه: زرشک. محمد طاها قدی نداره. شوهرممممم ببین هر دقیقه شوهرمممممممممم. - خوب میشه اولشه. - گفت: پریروز کیک تولدت بچه‌ها رو نخورد. می‌گفت ما دیگه از این چیزا نمی‌خوریم. خیلی شله. خیلی سفته. نکنه فاسد شده. کیفیت می‌دونی الان کیفیت همه چیز براش مهم شده. حتی دستمال کاغذی اداره رو دیگه قبول نداره.

گفتم: حالا چیکار باس کرد؟

گفت: این آدمها پلاستیکی‌ان. برای محیط زیست ضرر دارن. باید توی تلویزیون یه برنامه بسازن بیارن به عنوان درس عبرت نشونشون بدن.

گفتم: ای بابا. حالا یکی دو روز اینطوریه. مثل هوا. هوای تهران دیدی این همه بارونی باشه؟ یکی دو روزه فقط. تحمل کن. می‌خوای برنامه بسازن بعد بیان ردیف واستن باسرهای پایین بعد تماشاچی‌های توی سالن هو کنن؟ یا مجری، مثلا فرزاد حسنی بیاد یه جعبه زرشک نشونشون بده؟

گفت: حتما پیشنهاد می‌دم. بذار از این تعطیلی‌های پشت هم کمر راست کنیم. حتما.

گفتم: برادر من. بالاخره باید چنین عروسهایی هم باشن دیگه. تو هم شدی مثل این تبلیغاتها. هی میگی میگی، آخرش هم می‌گی برای اطلاعات بیشتر فلان. عزیزم. همین اطلاعات هم زیادیه.

دیدم حسابی زیاده روی کرده‌ام. بیچاره همکار عزیزما بعدش پیچید و رفت توی افق اداره محو شد.

#عمار_پورصادق

کمیسیون ماده 100- شوهر خاله - بسته‌ی شنبلیله-بخش اول

شوهر خاله‌ی عزیزم مشاور کسب و کار است. طوری از جریان امور مطلع است که ترجیح می‌دهیم هیچ سوالی مطرح نکنیم. چون اگر تا نیم ساعت جواب ندهد و حتی جاقاشقی و نمکدان و زیر سیگاری را قانع نکند، نمی‌رویم مرحله‌ی بعد. اخیرا می‌بیند با ورودش فضا خیلی ساکت می‌شود، خودش سعی می‌کند سوال بپرسد؟

- مهمترین دلیل آدمها برای اینکه ده سال توی یک شرکتی کارکنند چیست؟

- پاداش آدمهایی که در زندگی‌شان استراتژی دارند، چیست؟

عکس: سرکارخانم نسیم بهاری

اخیرا سایتی هم زده است و کلی بسته‌های مدیریت کسب و کاری برای علاقه مندان معرفی کرده است. حتی برای بعضی بسته‌ها قیمت هم توی سایت زده است. یک روز آمد و همه را برایمان تشریح کرد: بسته‌ی اسفناج که به زیر ساختهای مدیریتی یک سازمان کمک می‌کنه. خیلی از شرکتها از این بسته‌ی اسفناج بردن.

بعد دست کرد توی کیفش و بسته‌های دیگری که حاوی کاتالوگ و دی وی دی بود چید روی میز. پدر منتظر بود همه چیز برگردد سرجای خودش تا بتواند دوباره شبکه‌ی ورزش‌اش را تماشا کند. خاله هم دندان غروچه می‌رفت ولی شوهر خاله تدبیر دار و امیدوار ادامه می‌داد: یه سازمان مثل یه بدن میمونه. سر داره پا داره دست، قلب، حتی آپاندیس داره که باید به موقع جراحی کرد. خاله توپش ترکید و گفت: آره دیگه. پارسال شب عید یه شرکتی آپاندیسش ترکید، عمل کردن حمیدخان و در نتیجه شوهر خاله بیکار شد.

شوهر خاله خم به ابرویش نیاورد و گفت: کم کار شدم. بعله بچه‌ها کم کاری اونم شب عید خیلی خوبه. برای آدم فراقتی پیش میاره که سازمانش رو مهندسی مجدد کنه. BPR. همه چیز رو بریزه بیرون و از نو پستهای جدید بده. به پا بگه از این به بعد فقط دوچرخه به دست بگه سخنرانیهای پر حرارت با زبان بدن عالی و اما مغز، مغز باید خوراکش مغز باشه. البته شوخی کردم.

همینجا می‌خندد و ما مخصوصا پدر و مادر که بیشتر مات و مبهوت هستند، حالا اجازه پیدا می‌کنند بخندند. شوخر خاله مکث می‌کند تا حتی و من و ماری شیمل هم لبخند ریزی بزنیم. شوهر خاله ادامه می‌دهد: واقعیتش اینه خوراک مغز فقط به درد بنایی می‌خوره. در ضمن ما که ضحاک نیستیم.

دوباره خودش می‌خندد. من دارم فکر می‌کنم ضحاک چیه؟ خاله گره روسری‌اش را محکم‌تر می‌کند چون گشت ارشاد حتی توی فکر ما هم لانه دارد. بعد بلند می‌شود به مادر اشاره می‌زند که بروند توی آشپزخانه تا چایی بریزند.

شوهر خاله ادامه می‌دهد: بچه‌ها اگر خواستید در آینده می‌توانید مشاور مدیریت بشوید. یعنی بروید به سازمانها و شرکتهایی که خدای ناکرده توی گل مونده‌ان کمک کنید.

ماری شیمل می‌پرسد: مثلا چه کمکی؟ اونا خودشون مدیر و ناظم دارن.

شوهر خاله همانطور که قدم می‌زند و روی وایت برد اتاق ما می‌نویسد می‌گوید: ناظم که نه. ولی مدیر هم یه وقتایی سردر گم میشه. میخواد یه نفر رو استخدام کنه. نمیتونه. یه وقتی می‌خواد حقوق کارمنداش رو زیاد کنه. بلیط استخر بگیره. بهشون پاداش بده.

ماری شیمل می‌گوید: یعنی شما بهش می‌گین بلیطو از کجا بخره؟

من بهش می‌گویم: نه خنگول. بلیط که معلومه. شوهر خاله میگن که منظورشون اینه که...

هر چقدر فکر می‌کنم چیزی به ذهنم نمی‌رسد. پس می‌گویم: مواظب کارمندان که از سر کار درنرن غیبت نکنن.

بعد خواستم مثل شوهر خاله بامزه باشم گفت: مواظبن کسی غذای همکاراش رو سرکار نخوره.

دیدم شوهر خاله صورتش سرخ شد. رگی که از روی چشم راستش می‌رفت بالای مغز آفتاب بگیرد، خیلی ورم کرد.